یادداشت های روزانه

اواخر دوره کارشناسی ب این فکر میکردم چقدر این رتبه بندی اعضای هیئت علمی دانشگاه ها کجکی هست! یعنی شاید با تعالیم اسلامی ما هم ناجور باشه.

·         به نظرم آدم ها اول دکتر میشدند: یعنی چیزی بلدن!

·         بعد استاد میشند: یعنی میتونن چیزی رو که بلد شدن به دانشجو هاشون انتقال بدن!

·         بعد مدتی اگه بتونن معلم میشن: یعنی میتونن تعلیم بدن شاید به جای انتقال دانسته ها و اندیشه ها به بچه ها، اندیشیدن و فکر کردن رو بهشون یاد بدن!

·         بعد هم اگر خدا توفیقشون بده میشن مربی: تشبه پیدا میکنن به رب بودن خدا. این که تربیت چی هست رو هنوز درست نمیدونم (و نخوندم ) ولی فکر میکنم این ک نگاه کنی به هر دانشجو و متناسب با استعداد ها و توانایی هاش باهاش برخورد کنی و پرورشش بدی این که وجود منحصر به فرد بالقوه ی هر دانشجویی در سایه ی مربی بالفعل شه. (شاید مخالف یک جور "سری" سازی دانشجو ها بر اساس یک "مدل" از دانشجوی "درست" در نگاه اساتید)

+هم چنین اگه دوست داشتین، نگاه کنین به یادداشت  "تشویق میتونه بدترین نوع تنبیه باشه!"