و اما این پروژه، ساختمان شماره یک
چیز دوست داشتنی این کار چالش ذهنی و فرمالی هست که برام ایجاد کرده. بیش از اون ارجاعش به فرم های دهه 40 و 50 شمسی .
اما مشکل درست همین جاست! هدف این معماری چی هست؟
این همه رنگ خاکستری برای تاکید بر فرم؟ برای «نمایش و مرئی کردن هیچ؟» این همه رنگ خاکستری چه تاثیری روی زندگی ساکنین و حتی همسایه ها داره؟
این نمونه ی خوبی از تعهد معماران و طراحان پروژه به جامعه ی حرفه ای معماری و جامعه ی هنری داره. جایی که هیچ خبری از تعهد به زندگی، تعهد به مردم نیست!
شایدتنها جایی که کیفیت های زندگی وارد طرح شده رو باید توی تراس ها، فضاهای نیمه باز توی نما پیدا کرد. که اون هم ممکنه اتفاقی و پیامد فرم باشه و نه هدف طراحی.
توضیحات طراحان خودش بیانگر ماجراست!
