یادداشت های روزانه

چند وقت قبل رفته بودم علم و صنعت موقع برگشتن و برای ناهار رفتم همون فلافلی معروف دم در ملت. دنبال یه هم صحبت بودم. یه آقایی اون جا بود. از اسم و رسمش پرسیدم معلوم شد اتفاقا دانشجوی ارشد معماری هست خلاصه سر صحبت باز شد پرسیدم از علم و صنعت راضی هست یا نه؟ کارشناسی کجا بوده؟ یکی دو تا استادی رو که اونجا دورادور میشناختم رو ازش پرسیدم و ... شروع کرد حرف زدن انقدر که آخر صحبت دیدم فلافلم تموم شده و اون هنوز (بی اغراق) یکی دو تا گاز هم نزده!! موقع خداحافظی گفتم اگه شمارشو نگیرم و دوستی مون همین چند دقیقه بگذره بی انصافیه!

توی راه همش به این فکر میکردم که اون از من چی میدونه؟ ازم چی پرسید؟ چقدر گذاشت من حرف بزنم؟ این ها رو بدون اغراق می نویسم: نه پرسید اسمت چیه؟ ارشدی؟ کارشناسی هستی؟ کجا درس میخونی؟ اصلا از کجا  این استاد ها رو می شناختی که پرسیدی؟ و ...

هرچند از این که دیگران بتونن پیشم راحت حرف هاشون رو بزنن لذت می برم و خوشحالم ازین این که اجازه میدم خودشون باشن اما این بار حس یه برگه رو داشتم که یه نفر اومده بود هر چی دلش خواسته بود روم نوشته بود!! بدون این که چیزهایی که روی این برگه از قبل بود رو بخونه! سیاه سیاه شده بودم به این فکر میکنم که از این آدم ها دور و برم کم ندیدم آدم هایی که میخان حرفشونو بهت بزنن نه این که باهات حرف بزنن آدم هایی که گوش نمیدن چی میگی؟ فقط هر بار حرف هات رو بهانه می کنن تا حرف های خودشون رو بزنن. روی وقت و روان و وجود تو شروع می کنن به فکر کردن هرچی به ذهنشون می رسه می گن  ... بعضی چیزهایی رو که به ذهنشون می رسه می نویسن بعد یکی دو تا رو خط می زنن اون یکی رو اصلاح می کنن.

نوشته هاشون می تونه تنظیم کارهای روزانه عقده های شخصی یا افکار فیلسوفانه شون باشه ولی همه یه وجه مشترک دارن این که به هیچ وجه ربطی به سوال مخاطب و نظر مخاطب ندارن. سوالات و نظرات شما فقط بهانه ای هستن برای شروع یه تک گویی (منولوگ) نمیدونم توی این وضعیت اخیر شاید این ها دارن با حرف زدن فکر می کنن!!